Χάος Αριθμός 222, 4 Απριλίου 2007

----------
Εβδομάδα Παθών και… 15.000 Ελληνικές ψυχές, Θεσσαλονικείς… Φωνάζουν απ’ τον τάφο τους, Ζητούν δικαίωση!

Σφαγιάστηκαν όλες εν ψυχρώ, κεκλεισμένων των θηρών στο «Ιπποδρόμιο» της Θεσσαλονίκης. Από τον τότε μεγαλο-χριστιανό ζηλωτή αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Α΄. Τον οποίο η ιστορία γι’ αυτή του την πράξη(;), τον αντάμειψε και με τον τίτλο «Μέγας»! Αμάρτημά τους η πίστη τους, η θρησκεία τους. Οι θεοί τους τα αγάλματά τους. Η επίσκεψη των ναών τους, γι’ αυτό που λέμε σήμερα, απρόσκοπτη και ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Δεν ήθελαν, ως γνήσιοι Έλληνες που ήταν, να αποδεχτούν τη νέα εβραϊκή πίστη, παρέμειναν εθνικά υπερήφανοι και πιστοί στα πάτρια, τα Ελληνικά, εξ’ ου και ο όρος «Εθνικός/οι». Αν μας τον ετυμολογήσει κάποιος άλλος ειδικός καλύτερα, είμαστε πρόθυμοι να τον ασπαστούμε.

Δεν ήθελαν να αποδεχτούν την κατευθυνόμενη από στρατηγικά χριστιανικά κέντρα θρησκεία, χαλκεία των Οικουμενικών συνόδων με γνησίους Εβραίους στην καταγωγή επισκόπους και πατριάρχες, τα οποία εξαφάνιζαν συστηματικά και σταθερά, ότι κλασικό και αρχαίο ελληνικό υπήρχε στην αυτοκρατορία! Δημιουργούσαν το χριστιανικό υβρίδιο μετάλλαξη της πίστεως, υποκατάστατο του Ιουδαϊσμού.

Και μέχρι το τέλος του 4ου αιώνα, οι Έλληνες «εθνικοί» κυριαρχούσαν στην «πίστη» του Βυζαντίου, τον καιρό του Θεοδοσίου όμως, αρχίζουν να κλονίζονται σοβαρά, με σημαντικότερο κτύπημα αυτό της ομαδικής και αποτρόπαιας σφαγής τους, στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης. Το έτος 390. “Για του Χριστού την πίστη την Αγία”. Πράξη για την οποία ο Θεοδόσιος θα κατηγορηθεί και θα ταπεινωθεί, θα αφορισθεί, ακόμα και από τον υπέρμαχο των χριστιανών επίσκοπο Μεδιολάνων, Αμβρόσιο.

Τον 4ο αιώνα καταστρέφονται συστηματικά, όλα. Ναοί, αγάλματα, τέχνες, γράμματα. Ελεύθερη σκέψη, φιλοσοφία. Νεοπλατωνικοί και άλλοι φιλόσοφοι διώκονται και αντιμετωπίζουν, ή τα υγρά υπόγεια των βυζαντινών φυλακών που δικαιούνται να διατηρούν ακόμα και ανώτεροι αξιωματούχοι του κράτους, ή κατ’ ευθείαν τον πέλεκυν του δημίου, την καύση τους στην πυρά! Με την κατηγορία του μάγου, της ασκήσεως μαγείας, αυτούς τους διωγμούς θα αντιγράψει χίλια χρόνια αργότερα ζηλότυπα και η Ιερά Εξέταση του Μεσαίωνα, θα στείλει κι αυτή με τη σειρά της (για του Χριστού την πίστη την αγία), στον άλλο κόσμο, πάνω από 50 εκατομμύρια ευρωπαίους ανθρώπους πολίτες, αντιφρονούντες. Μεταξύ αυτών είναι κυρίως, λόγιοι καλλιτέχνες και πιστοί, πάλι του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και της Τέχνης.

Όλα εκχριστιανίζονται δια της βίας, ή επικαλύπτονται ψευδεπίγραφα με «χριστιανικά χρώματα», όπως ο «Θραξ Ιππέας» από επιτύμβιο των κλασικών και ελληνιστικών χρόνων που είναι, μετατρέπεται σε βυζαντινή αγιογραφία με το πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου. Την θέση των παρθένων θεαινών Αθηνάς και Αρτέμιδος, καταλαμβάνει η εξουσιαστική εβραϊκή μορφή της «αγίας» Μαριάμ, ελληνιστί Μαρίας, Παναγίας. Οι Έλληνες εθνικοί της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αναγκάζονται δια της βίας να «εξεβραϊστούν»!

Αν πάτε στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας του Άθω –η Λαύρα είναι το πρώτο ιδρυτικό μοναστήρι με ιδιοκτήτη τον Αθανάσιο Αθωνίτη, το 963- στην κόγχη πάνω από την είσοδο της Τράπεζας, θα δείτε εικονογραφημένη την παράσταση μιας καχεκτικής και μικροσκοπικής, φασκιωμένης στα ρούχα της, Παναγίας, να διώχνει από τον τόπο της την πανέμορφη στα πέπλα της και τους εσθήτες της, γεμάτη ζωή θεά Αρτέμιδα. Το Καθολικό της Μονής της Λαύρας είναι κτισμένο πάνω σε αρχαίο κλασικό ναό, αφιερωμένο στη θεά Αρτέμιδα. Όλα τα καθολικά των μονών του Άθω, είναι πρώην αρχαίοι Ελληνικοί ναοί του δωδεκάθεου που καταστράφηκαν. Και πάνω στα ερείπια τους, ανοικοδομήθηκαν οι νέοι χριστιανικοί.

Στην εποχή του Θεοδοσίου του Α΄, θα καταργηθούν οριστικά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ως εκδήλωση εκφυλισμού και ανηθικότητος του τρόπου ζωής των Ελλήνων εθνικών. Ήταν ντροπή, ο τρόπος ζωής στα πλαίσια των προγόνων τους των Ελλήνων, για την χριστιανοεβραϊκή σκέψη του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Έπρεπε να αφανιστεί!

Ο Θεοδόσιος μετέτρεψε αυτούσιο -με κάποιες μικροεπεμβάσεις μόνο- και το Μαυσωλείο της Ροτόντας στη Θεσσαλονίκη, σε χριστιανικό ναό. Όταν για κάποιο χρονικό διάστημα της βασιλείας του, μετέφερε την έδρα του από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια καταστροφή και μετατροπή, πολύ πριν τα κανόνια του Μοροζίνη, θα υποστεί και ο Παρθενώνας στην Αθήνα, από τα χέρια της Παρθένας Αθηνάς στην οποία ήταν αφιερωμένος, θα περάσει αρπακτικά και βίαια ελληνοχριστιανικώς, στα χέρια της «παρθένας» Μαρίας.

Αν και η παρουσία των εθνικών είναι δυνατή, ακόμα και μέσα στο παλάτι του Θεοδοσίου του Α΄ στην εποχή του, η αφάνισή τους η οποία άρχισε από τις αρχές του 4ου αιώνα (εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου - άλλος «μεγαλοάγιος» κι αυτός), θα συντελεστεί ολοκληρωτικά, έως τα μισά του 5ου αιώνα. Για 5,5 αιώνες οι χριστιανοί και οι εθνικοί πορεύονται πλάι-πλάι στα όρια της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Καταρρίπτοντας έτσι και το εκκλησιαστικό επιχείρημα που θέλει στον πολύ κόσμο, οι πράοι και αγαθοί, άκακοι χριστιανοί να επικρατούν με το θάνατό τους στις ρωμαϊκές αρένες, από την εποχή του… Χριστού.

Αυτοί που αντιστέκονται στη νέα θρησκεία (χριστιανική) του σκότους στα ανάκτορα και σε ύπατα αξιώματα, είναι. Ο Τατιανός με το γιο του Πρόκλο. Ο ρήτορας Θεμίσιος συγκλητικός και παιδαγωγός του Αρκαδίου, γιου του Θεοδοσίου. Συγκαταλέγεται επίσης στους μετριοπαθείς «εθνικούς» -ο φόβος φυλάει τα έρημα- αλλά βαθύς γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας, προσπαθεί να περισώσει με νύχια και με δόντια, ότι περισώζεται, από το μένος των βαρβαροεβραίων στη συνείδηση και πίστη χριστιανών μητροπολιτών επισκόπων, των ψευτοαποκαλουμένων και Οικουμενικών συνόδων. Ο δωδεκαθεϊστής αριστοκράτης και συγκλητικός της Ρώμης Νικόμαχος Φλαβιανός. Αν και κυρίαρχος της πολιτικής, φιλοσοφικής και θρησκευτικής ζωής, Ιερέας της Ίσιδος, αλλά και ρωμαίος ποντίφικας στη Ρώμη, θα μετεγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη το 382, θα συμμετάσχει και αυτός στην επανάσταση του Ευγενίου για τη διάσωση της αρχαίας θρησκείας, η οποία τελικώς, δεν διασώθηκε.

Πρότυπό του ο Νικόμαχος είχε τον «Βίο και την Πολιτεία» του νεοπυθαγορείου και νεοπλατωνιστή ισοχρίστου φιλοσόφου, Απολλωνίου του Τυανέως. Τη θεότητα του οποίου αποδέχονταν και πλήρως.

Για τον Απολλώνιο Τυανέα συχνά-πυκνά διαβάζετε αναφορές και αποσπάσματα σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα. Τον Απολλώνιο Τυανέα θα βρείτε επίσης, κάπου σε μια γωνιά αγιογραφίας της Μονής Διονυσίου του Άθω, να «προσεύχεται» για την… σωτηρία της ψυχής του, στον πρώτο αντίπαλο θρησκευτικό διδάσκαλο και συνομήλικο του Χριστό. Με τον οποίο δεν συναντήθηκαν στη ζωή, ποτέ. Κι αυτό γιατί, ο ζηλωτής Ιουδαίος Ιησούς, διάλεξε ως χώρο διδασκαλίας του την αθλία πατρίδα του την Ιουδαία -η οποία εκείνη την εποχή ήταν καζάνι (μήπως δεν είναι και σήμερα;), μηχανορραφιών και ραδιουργιών που έβραζε- ενώ ο Απολλώνιος από τα Τύανα, προτίμησε κοσμοπολίτης τις περιοδείες του στα πέρατα της οικουμένης, από Ινδίες έως Νουβία-Αίγυπτο, και δυτικά μέχρι την τελευταία ελληνική πόλη επί των ακτών του Ατλαντικού ωκεανού που τον είχε ανάγκη, τα Γάδειρα. Παρεφθαρμένη ισπανική ονομασία σήμερα «Καντίζ».

Στρατιές ολόκληρες, είναι εν κατακλείδι, τα ονόματα των Ελλήνων «Αγίων Εθνικών» που μαρτύρησαν για την πίστη των προγόνων τους και τον Ελληνισμό τους! Στους πρώτους αιώνες της εδραιώσεως του χριστιανισμού, και στην «καπελωμένη» από αυτόν, Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Πέρα από τις 7.000 αθώες ψυχές του Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης. Όλοι αυτοί οι άξιοι και σθεναροί πρόγονοί μας, φωνάζουν δικαίωση από τον τάφο τους, και επειδή η θυσία τους αυτή, πέραν της διώξεώς τους από τους Ρωμαίους χριστιανούς της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ήταν και πολιτική πράξη. Καλείται σήμερα η Ελληνική Βουλή, στον αριθμό των 7.000 αυτών σφαγιασθέντων, να αποκαταστήσει τη θυσία τους στο όνομα της Ελλάδος, στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αφού η σκοτεινή και φαύλη χριστιανοσύνη, δεν πρόκειται ποτέ να τους θυμηθεί ή να το κάνει, αλλά και επειδή δεν υπάρχει φορέας άλλος επίσημος πολιτικός ή θρησκευτικός, να τους το αναγνωρίσει.

Να αναγνωρίσει τη θυσία τους, το δικαίωμα της πίστης τους, έστω και μετά από 1500 χρόνια, το δικαίωμα της ελευθερίας τους να είναι αυτοί που ήθελαν, και όχι αυτοί που τους επέβαλλαν να είναι, το σπαθί και το μαστίγιο των βυζαντινών αυτοκρατόρων.

Παρά ταύτα, τους τόσους απερίγραπτους και ανεπανάληπτους διωγμούς που υπέστη το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα αθάνατο, πάμπολλα στοιχεία του παραμένουν να καθορίζουν, και τη σημερινή ζωή μας από αυτό, να κυριαρχούν στις πράξεις μας, στις ενέργειές μας.

Η ζωή στα πλαίσια του φιλοσοφικού -και όχι θρησκευτικού- δωδεκαθέου, είναι επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ, μετά και τον πλήρη εξευτελισμό της επίσημης θρησκείας του Χριστόδουλου, στη σωρεία των οικονομικών και ερωτικών (οργίων), σκανδάλων που έχει περιπέσει. Στα σημερινά καθημερινά επιστημονικά υπαρξιακά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος.

Αλλά και στα πλείστα όσα νέα γνωρίζει στην προσπάθεια της επιβιώσεώς του. Η θρησκεία, και ειδικά η χριστιανική, η θρησκεία της αποχής της αρνήσεως και του «μη», η θρησκεία της μιζέριας της φτώχιας και της εκμηδενίσεως του νου, δεν έχει να του προσφέρει απολύτως τίποτα, αφού η μοναδική υπόσχεση της κατακτήσεως, της μεταθανατίου «επουρανίου βασιλείας» που επαγγέλλεται, και στο μυαλό μωρού παιδιού, φαντάζει ως μία μπούρδα, ή απύθμενη σαχλαμαροβλακεία!

<Χ>